بریز باده که ساقی لبالب از دردم

میان آتش قهرت شبانه میگردم

من از شب و غم هجران نمی کنم شکوه

خمار باشم اگر وصله تو ام هر دم

هزار لعنت و نفرین بر آسمان و زمین

سبو چرا شکنید هان ؟ مگر گنه کردم ؟

مرا بهشت و جهنم نشاید آزادم

هزار جرعه بنوشم ولی چنین سردم

بریز باده که ساقی به این سیه بازار

منم شکسته ام و عالمی غم آوردم